Neden, neden bu ümitsizlik
sorusuna cevap mı istiyorsun?
Yüzümde daimi bir tebessüm
hiç eksilmesin mi istiyorsun?
Yaşantım boylu boyunca muhteşem
tasasız geçsin mi istiyorsun?
O halde kelimeyi ara “hata” denilen
ara da bul ki anlayasın
pek uzaklarda sanmıyorum olsun
bir de kendine sormayı düşünmüyor musun?
Filed under Poetry
Akşam grup vakti bakınca
önümde uzanan engin denize
sensizliğin o ebedi acısı
çörekleniverdi bir yılan gibi içime
Hafif esen rüzgar bana uzaklardan
fısıltılar sürüklüyordu kasten
bunların arasında bir ses ki
her gün hayata bağlardı beni
sanki beni çağırıyor gibiydi
Gizli bir kuvvetle irkildim birden
karşımda ıssız bir dünya, herşeyden evvel
elle tutulur koca bir sensizlik vardı.
Filed under Poetry
Bir akşam son defa
Bakışlarında bana veda etmiştin
Yere eğilen ürkek gözkapakların
Herşey bitti demişti, gitmelisin
Hatırlıyorum yumduğumu sımsıkı
Görmemeleri için seni, gözlerimi
çünkü hayalimdeki sen daha güzeldin
Hiç değilse benim taptığım, herşeyimdin
Korkak avcılar gibi birden sönüşün
Soğutmuştu beni o an senden
Ben bir avcı istemiyordum yaralasın,
canevinden vurduktan sonra kaçsın
Sarmalıydı şefkatli elleriyle yaralarını
benim düşlerimdeki mukaddes avcı
Ama o kaçamak bakışların izah edince herşeyi
inanır mısın daha sevinmiştim içimden
Sana neşeli yolculuklar diledim korkak avcım
aynı zamanda öyle esaslı avlar
ki karşılarında korkularından titreyesin!
Filed under Poetry
[29.12.1975 (Pazartesi) tarihli Resimli Roman’ın 1. sayısında, Şiir Köşesi’nde yayınlanan şiirim]
Sahiller boyu sürükleniyorum,
Boşuna bir arzuyla seni görmek için…
Yavaş yavaş yaklaşıyorum,
Ellerinin müşfik sıcaklığına kavuşmak için…
Yağmur bulutlarına sığınıyorum,
Ezici bakışlarından kurtulmak için…
Ağlayarak seni bulmak istiyorum,
Hasretin ızdırabından sıyrılmak için…
Islak kumlarda haykırmak, koşmak istiyorum,
Mavilerden beni seçebilmen için…
Ağlıyor, ne yazıkki sadece
Boş hayallerime ağlayabiliyorum!
Filed under Poetry
[Yaş 19. Henüz aşk nedir, tanımamışım. Gene de … hayal gücü … 25 Mart 1974 tarihli Resimli Roman’ın 25. Sayısında yayınlanan “Dolunay” rümuzlu şiirim.]
Ümitsizlik
Seviyor, delice seviyorsun.
Sanki tüm dünya o imişçesine,
Seviliyor, çılgınca seviliyorsun.
Sanki senden başkası olmamışcasına.
Tadıyor hayatı, sarhoşça tadıyorsun,
Yudum yudum onun ellerinden içercesine
Tattırıyor yaşamı, şuursuzca tattırıyorsun
Adeta ellerinden saadet aktarırcasına.
Korkuyor bir an, her şeyden sonsuz korkuyorsun.
Yıllardır bir suç işlemişçesine.
Korkutuyor, halinden devamlı korkutuyorsun,
Her hareketinde bir günah işlemişçesine.
Nihayet unutuluyor, nankörce unutuluyorsun.
Adeta hiç bir şey geçmemişçesine.
Sebebini, sebebini hep kendine soruyorsun,
Bir mahkemede suçlu sandalyesindeymişçesine.
Bir gün yolda bomboş sürükleniyor, sürükleniyorsun,
Hatalarının ağırlığında ezilmişçesine.
Bir görüntüyü hayalinden, sabitleştiriyorsun,
Karşına yeniden, dipdiri o çıkmışcasına.
Bakıyor, inanamayarak sönük gözlerine, boyuna bakıyorsun.
Onun parlak, gülümseyen bakışlarına,
Sarsılıyor, kendini bırakıp hıçkırıyorsun.
Yanındaki simsiyah gözlere isyan edercesine.
Yorgun zihninle çabalıyor, düşünüyorsun,
Bakmayacak mı diye,
benim ışığını söndürdüğü ümitsiz gözlerime.
Bakmıyor, acıyla sadece yanındakine döndüğünü görüyorsun.
İndirilen bu darbe beyninde yankılar yaparcasına.
Atlıyor, sonsuzluklara dalıyor, dalıyorsun.
Kucaklasın diye serin sular seni daha büyük bir şefkatle…
DOLUNAY (ANKARA)
Filed under Poetry
Yavrundan Sana (Akronim)
[Kendi isteğimle yatılı kaldığım bir sene içerisinde anneme özlemim dayanılmaz bir hale gelmişti…Erenköy Kız Lisesi, Edebiyat, II. Sınıf]
Yağmur yağarsa dışarıda, gözyaşlarım sanıyorum.
Ağlayan bir ses varsa, senin sesine benzetiyorum.
Veda eden bir yüz görsem, senin yüzünü buluyorum.
Ruhum bir an daralsa, senin ruhunu hatırlıyorum.
Ufukta bir karaltı belirse, onda hemen seni tanıyorum.
Neden mi? Bilemem ki anne!
Didinen, uğraşan bir kadın görsem şekil değiştiriyor birden.
Annelerin kraliçesi, benim annem oluyor aniden.
Nedimelerin de her biri üstelik ayrı bir kraliçe, anne!
Sensizliğimi bir an hatırlasam, nankörce
Artık gözlerim buğulanmıyor anne.
Nasıl ki öyle tasavvur edemiyorum seni de
Ağlamayı bırak, sihrimiz kaybolabilir anne!
Filed under Poetry
hülyaswritings 