Sensizlik

Akşam grup vakti bakınca

önümde uzanan engin denize

sensizliğin o ebedi acısı

çörekleniverdi bir yılan gibi içime

Hafif esen rüzgar bana uzaklardan

fısıltılar sürüklüyordu kasten

bunların arasında bir ses ki

her gün hayata bağlardı beni

sanki beni çağırıyor gibiydi

Gizli bir kuvvetle irkildim birden

karşımda ıssız bir dünya, herşeyden evvel

elle tutulur koca bir sensizlik vardı.

Leave a comment

Filed under Poetry

Your readership is appreciated.

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s