Yağmur

Yağmur sesi ile uykum bölündü bir gece birden

kağıda düşen gözyaşlarını andırıyordu damlalar

ve arada bir parlayan ışık ve yıldırım

sanki bir insan sesiydi hıçkıran

çok uzaklardan geliyordu, pek yabancı

aynı zamanda insanın içine işleyen bir ifade vardı bu haykırışta

Deniz, dağ, yeşil çayırlar tüm haşmetiyle gözönüne seriliyordu

çok uzak ülkelerin ilginç danslarını anlatırcasına

adeta küstahça, isyankar bir parlayışla yükseliyordu

Bir an o etkili ses durdu bıçakla kesilircesine

tüm dünya sanki ışıksız kaldı tüm acziyle

şimdi o sihirli ses yoktu, dışarıya baktım

artık yağmur yağmıyordu.