Sensizlik

Akşam grup vakti bakınca

önümde uzanan engin denize

sensizliğin o ebedi acısı

çörekleniverdi bir yılan gibi içime

Hafif esen rüzgar bana uzaklardan

fısıltılar sürüklüyordu kasten

bunların arasında bir ses ki

her gün hayata bağlardı beni

sanki beni çağırıyor gibiydi

Gizli bir kuvvetle irkildim birden

karşımda ıssız bir dünya, herşeyden evvel

elle tutulur koca bir sensizlik vardı.

Leave a comment

Filed under Poetry

Your readership is appreciated.