I have written the following poem a few years ago in Turkish – my native tongue. The title, “Filistin Aklımda”, translates into English as “Palestine on My Mind”. The inspiration (if one could term it this way under the circumstances back then as well as at the present) was (and continues to be) the silence we keep in the face of unimaginable atrocities with which the helpless, the innocent, the bystander are being erased from the face of the Earth.
Filistin Aklımda
Filistin’in masumları
kalbimden kalemime taşan
tuzlu damlalarla birlik olmuş,
umutsuz bir ümitle haykırıyor.
Sessizce.
Için için.
Biçare!
Insanlık uykuda.
Insanlık unutkan.
Ben dahil.
Insanlık seçici.
Insanlık kendi rahatında.
Ben dahil.
Umursamazlık ve
vurdumduymazlık
bitmek bilmeyen günlerin sloganı.
Çaresizlikler o kadarla da kalmıyor:
Her yeni başlayan günün fütursuz odağı
kendine biçilmiş özellikli konumunda
ilelebet kurulmuş ayrıcalıklı tahtını koruyor.
Acaba, diyorum,
bir dakika olsun sussak.
Susabilsek yani.
Mazlumlardan kendisine yol döşeyen,
postalların asitte bekletilmiş bağcıklarıyla
birer birer eritilip yitenlerin
çığlıklarıni dinlesek.
Dinleyebilsek yani.
Hiç değilse bari sosyal medya hatırına olsun,
dinler gibi yapsak?
Acaba, diyorum.
Sadece acaba . . .
(c) hülya n. yılmaz, 18 Eylül 2018
hülyaswritings 