When a larger-than-life beloved is no longer…

The photograph above is one of the many I had taken of my larger-than-life beloved maternal uncle with two of his grandchildren in 2006 in my former flat in Sinop, Turkey – my back-then-short-lived-residence he had enabled me to purchase and renovate from top to bottom. He was overjoyed to have my Turkish home in the same building as his own.

 

A 2012 photograph I believe to have originated from his flat in Celle, Germany.

The Turkish poem below belongs to my beloved Dr. (Med.) Mahmut Oğuz Ergün, in which he reminisces some of his vivid memories from his early life in Sinop – his birth town in Turkey he loved with passion. While I am sharing his heartfelt words with you, I remain in the hope that you also had, have or will have the rare fortune of knowing the beauty of someone as special to you as you couldn’t possibly describe but would have to conceive at the core of your being. For me, that beloved legend was Mahmut dayım – my maternal uncle, with whose death early yesterday morning my life has stopped being a privilege of his making.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

His poem, “Sinop’um” with a brief insight:

I may eventually translate and re-post my uncle’s Turkish poem, “My Sinop” but refrain from doing so for the time being, because I know I won’t be able to do justice right now to his upbeat, mischievous lad-like poetic tone or his tireless enthusiasm for life mirrored in every line below. I lack all of the above. At least for today.

Sinop’um

Gene gemilerin ışıkları görülüyor limanda

Demek dehşetli bir fırtına var dışarda

Yeşilimsi, mavimsi, beyaz köpüklü dalgalar

Ürkütüyor gemileri açıklarda

Gene Sinop kollarını açmış limanda

Bağrına basmış, koruyor onları kucağında

Eskiden de böyleydi, çocukluğumu yaşadığım Sinopda

Bahçe içinde ahşap bir evimiz vardı adada

Sabah, motor sesleri ile uyanırdım yatağımda

Taka taka, taka taka, taka taka

Yolcu vapuru uğrardı iki kere haftada

Yolcular, karşılayanlar, satıcılar kaynaşırdı limanda

O zamanlar, demir atardı gemiler açıkta

Yolcular çıkardı iskeleye motorlarla

Taka taka, taka taka, taka taka

Bir çok balıkçı kulubeleri vardı kıyıda

Uskumru, hamsi palamut dolu tekneler

Neşeyle dönerlerdi kış akşamlarında

Taka taka, taka taka, taka taka

Gündüzleri balık tutardık adabaşında

Geceleri fenerle lüfer beklerdik kayıkta

Iyi kalpli bir balıkçı motoru

Bizi çekerek götürürdü limana

Taka taka, taka taka, taka taka

Yüzmeyi öğrenmiştim su yuta yuta

Beş yaşında denize girerdim çukurbağında

Eve geç gelince, korkudan girerdim yatağıma

Ama denizin tuzu kalırdı yanağımda

Güzel annem anlardı yüzümü yalayınca

Hınzır derdi, gene denize girmişsin çukurbağında

Cık yataktan, gir bakayım banyoya

Seni velet seni, öyle yalancıktan ağlama

Piri pak olmuş girerdim yatağıma

Ucuz kurtuldum diyerek dalarken uykuya

Gene ninni gibi gelen motor sesleri

Taka taka, taka taka, taka taka

© MOE- Celle -Almanya; 30 Nisan 2004

MOE is how dayım – Mahmut Oğuz Ergün, would sign his full name, sometimes with his medical title right before it.