Nazım Hikmet (1902-1963)
[Photo Courtesy: Free Online Link]
Nazım Hikmet’i hatırlıyorum…
nasıl da iyi tanımış yurdun bazı gerçeklerini
kadınımızdan biteviye esirgenenleri
ister olsun tek bir başına ya da kocasının yanında
olsun varsın bir bebesi, o verici böğrünün öz yuvasında…
“ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yarimiz” kadınlar
ama anaya yakışan saygıyı analığında bile alamayan analar
“soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen”…
doğurmasa, erkeğinin göze alamayacağı taze hayatı ona veren
herkes ana oluyorları kendine defalarca dedirten
gene de yüzlerinden tebessüm nadiren eksilen
“aynı yorgun alışkanlık” çemberine mahkum edilen kadınımız…
Nazım Hikmet’i hatırlıyorum…
nasıl da iyi tanımış seninle beni,
onu şunu bunu
bizi sizi onları
bilmiş çok öncesinden bugünü geçmişi ve de geleceği
bütün dünya bir coşkuya muhtaç bahane ararken bir kutlamaya
‘avradını, yarini’ analıklarında bile hiçe saymaya
ant içmiş erkeklerimizin tek toplar damarlı aile sofrasına
katmış cömert bir asaletle bu dahi destanına…
(Free-translation in Turkish; unrevised/unedited. The distinction between the singular and plural form of each gender in the version below is intentional: Nazım’s “women” meet here my “woman.”)
I am thinking of Nazım Hikmet…
He knew too well our country of birth
The endless deprivation of our woman from life
Whether solo or adjacent to her husband
Or together with her baby at the core of her selfless chest…
Women “with their fine, small chins and large eyes;
Our mother, wife, lover”
But mothers who even in motherhood are robbed of motherly respect
Women “whose places for mealtimes come after our ox”…
The one giving fresh life to her husband – who wouldn’t dare, if she hadn’t…
The one who tolerates the frequented ‘everyone becomes a mother’- shout
Not neglecting a smile from her face nevertheless
The one who gets the sentence of the deadening “same tired“ rut…
I am thinking of Nazım Hikmet…
How well he knew you me her us them
The present the past the future of his never forgotten home
So well…
That with his noble saga
He welds our woman to the single-veined family table of our men
Who have sworn to belittle their ‘wives, lovers’ even when they are maternal
While in search of such a joy the entire world seeks an excuse to celebrate …
hülyaswritings 