An old poem

dying to life

heart slows its beat
blood rushes to head
at every grasp of the loss
asleep, awake,
or in a dream state

ears deafen to sounds
eyes, blind to colors
voice trembles by steady tears
food serves to deaden the thirst

elation departs

eternal craving remains behind
and  keeps on and on and . . .

death comes
oh, yes! It comes
but not to kill . . .

it condemns to life
the undying void inside   

*From: Trance (published on October 19, 2014)
This poem has initially appeared under the title of “Elegy – 3” in the September 2013 issue of the Inner Child Magazine.

Yaşama Ölmek

Kalp atışını yavaşlatıyor.
Kan başa akın ediyor
Ölümcül kaybı her algıladığında,
Uykuda, ayıkken
Ya da rüya altında.

Kulaklar sese sağır kalıyor,
Gözler, renklere kör,
Dinmeyen gözyaşları ile ses titremede.
Lokmalar susuzluğu katlediyor.

Sevinç veda ediyor.

Geride kalıyor biteviye bir özlem
Ve yaşamakta direniyor.  

Ölüm geliyor.
Evet, geliyor.
Ama öldürmeye değil . . .

Ruhta bir türlü ölemeyen
İç boşluğunu
Hayata mahkum ediyor.

Türkçeye Çeviri © hülya n. yılmaz (6 Ekim, 2024)