sitting on what is still my patio,
all bundled up in winter gear
watching the snow flakes dance
a strong wind accompanies them
i will soon be scattered around
off to another leg of life’s journey
thinking of the world’s homeless . . .
hülya n. yılmaz, February 18, 2022
Filed under Reflections
sliding doors
almost as often as i breathe in,
i exhale this wishful thinking these days
what if . . .
my impulses were tamed
once and for all
what if . . .
my amygdala had lent an ear to reason
on voluminous occasions
what if . . .
my what ifs would exceed the extent
of a modest-size single-hit volume of my
life-altering decisions and deeds
what if . . .
i had viewed beforehand
with some suspicion at least
each swift initiative i took
ever so flirtatiously
what if . . .
the reality
of my existence
was now
not thus . . .
hülya n. yılmaz, January 20, 2022
Filed under Reflections
dünya gözüyle görmek ne demekti
hiç mi öğrenememişim ben!
bu arzunun anlamını
gerçekliğini
bunu sessizce haykıran
kalbin sızısını
oturmuşum şimdi
görevi yanmak olan
ama benim yanımdayken
yanmayı ölesiye reddeden
mumlarımın karşısında
içimdeki en derin yerim parça parça
gözyaşlarım bile dökülmeye isyan içinde . . .
o tuzlu damlalar aksa
ah bir aksa
çağlayanlar doluluğunda aksa da
o solumdaki kızılın üstüne üstüne
yatıp kalakalmış
onca can insanımın iç burukluğunu
artık sele suya katarak
ama nadirce
sürükleseler
benden en uzaklara bıraksalar
umuduna yalvarır oldum
saçma sapan bir hayal gücüyle
dünya gözüyle görmek ne demekti
bu kadar mı görmezlikten
duymazlıktan
aldırmazlıktan
gelebilir bir insan
hele ki öylesine sevilmiş ise . . .
© hülya n. yılmaz, 8.25.2017
Filed under ... on a "just because"-day
hülyaswritings 